[Fic NGNL]ค่ำคืนเเห่งความสุขที่หวนคืน

ข้อมูลเบื้องต้น

สเตฟานี่ โดระ ต้องตกใจเมื่ออยู่ดีๆพวกชิโระขังตัวเองอยู่ใจห้อง จิบริลที่ปกติไม่เคยห่างมาสเตอร์กลับจะพาเธอออกไปเที่ยว! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเเน่
 

นี่เป็นเเฟนฟินของอนิเมะเรื่อง no game no life อาจจะมีผิดผลาดไปบ้าง เพราะเป็นนักเขียนมือใหม่ เเต่ก็ขอให้สนุกกับนิยายเรื่องนี้นะคะ

เนื้อเรื่อง

                            “พวกคุณคิดจะทำอะไรกันคะ!”

 เสียงตะโกนดังออกมาจากห้องครัวในปราสาทหลังใหญ่  ข้าวของเครื่องใช้มากมายที่เคยถูกวางไว้อย่างเป็นระเบียบบัดนี้ได้กลายเป็นสนามรบขนาดย่อมแล้ว  ถัดไปนั้นปรากฏร่างของเด็กสาววัยสิบแปดปี ผมสีแดงเลือดหมูตัดซอยสั้น ชุดที่เธอสวมใส่เหมือนชุดของชนชั้นสูง ใบหน้าที่เคยสดใสอยู่ตลอดเวลา เมื่อมาเจอเหตุการณ์นี้ ก็ได้เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเหมือนมังกรเวลาโกรธไม่มีผิด

 “สเต็ฟ อย่าเครียดสิพวกเราแค่เล่นเกมกันเองเนอะ มายลิตเติ้ลซิสเตอร์” ชายหนุ่มที่มีอายุไล่เลี่ยกัน   และเป็นต้นเหตุที่ทำให้ห้องครัวรกตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ เขามีผมสีน้ำตาลแดงและสวมเสื้อแขนสั้นสีเหลืองที่เขียนว่า ‘ฉันรักมนุษย์’ ข้างเขาก็คือเด็กสาวน่ารักวัยสิบเอ็ดปีที่มีผมสีขาวอมเทายาวถึงเอว ดวงตาสีแดงเป็นประกายและสวมชุดกะลาสีของนักเรียนประถม เธอยิ้มน้อยๆเมื่อ พี่ชาย เรียกตัวเอง แต่เด็กสาวที่ชื่อว่า สเตฟานี่ โดระ ไม่ได้สนใจมิตรภาพระหว่างพี่น้องที่แสนจะซาบซึ้ง ที่เธอสนก็มีเพียงแค่ห้องครัวที่มีสภาพดูไม่ได้เท่านั้น!

                           “ฉะ ฉันไม่ได้เครียดค่ะ แค่กำลังโมโหที่คุณโซระกับคุณชิโระทำห้องรกต่างหากค่ะ!”

                           “พี่ ทำไมวันนี้สเต็ฟดูร่าเริ่งมากกว่าปกติ”

 เด็กสาวผมสีขาวที่มีนามว่า ชิโระ เอ่ยถามพี่ชาย แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือความเงียบโซระเอาแต่จ้องสเตฟอย่างไม่ละสายตา แต่ไม่นานก็เผลอยิ้มชั่วร้าย แล้วเอามือมาลูบหัวน้องสาว ชิโระที่กำลังงงอยู่ก็เริ่มประติดประต่อเรื่องราวได้จากสายตาของพี่ชาย

                           “เข้าใจแล้วรึยังน้องสาวเอ๋ย ถ้าเป็นเรื่องการ อ่านความรู้สึกของมนุษย์ เธอเทียบพี่ไม่ได้เลยนะ”

“ชิโระจะพยายามให้มากกว่านี้” ชิโระเอ่ยกับโซระ หลังจากนั้นพวกเขาก็ไล่สเต็ฟออกไปจากห้องครัวโดยที่คนที่โดนไล่นั้นไม่สามารถรู้ได้เลยว่าสองพี่น้องต่างโลกนั้นคิดจะทำอะไรกันแน่ แล้วทำไมต้องใช้ห้องครัวแถมยังมีเสียงโครมครามดังออกมาอีก! สเต็ฟก็เลยไว้อาลัยให้ห้องครัวอย่างเงียบๆ

       “เฮ้อ วันนี้ไม่มีงานเอกสารด้วยสิ สองคนนั้นก็ทำอะไรไม่รู้เสียงดังขนาดนั้นคงไม่ได้วางระเบิด          ห้องครัวของฉันนะคะ อยากรู้จังว่าพวกเขาทำอะไรเห็นโซระจ้องฉันด้วย อย่าบอกนะว่าโซระจะทำอะไรเพื่อฉัน ไม่ได้นะจะมีความคิดแบบนี้ไม่ได้ คนอย่างสเตฟานี่ โดระ ห้ามไปสนใจคนแบบนั้นเด็ดขาด แต่ใบหน้าของโซระในตอนนั้นดูราวกับเทพบุตรก็ไม่ปาน ไม่ได้นะห้ามคิดเรืองแบบนี้!!”

 สเต็ฟที่คัดค้านหัวใจตัวเองก็เอาหัวไปโขกกับกำแพงจนเกือบจะพัง ถ้าไม่มีคนรับใช้มาห้ามไว้กำแพงก็คงพังไปหลายจุดแน่ สเต็ฟคิด แต่ว่าตอนนี้ช่างน่าเบื่อเหลือเกินไม่มีใครให้คุยด้วยเลยหรือ

                               “เอ๊ะ จะว่าไปก็มีอยู่อีกคน แต่ว่าคงอยู่ที่ห้องหนังสืออีกแล้วสิ”

สเตฟานี่ โดระเดินมาที่หน้าประตูห้องหนังสือส่วนตัวของเธอ แต่ยังไม่ได้เปิดเข้าไป ประตูก็เปิดออกก่อนตามมาด้วยร่างของเด็กสาวผมสีชมพูอ่อนมีตาสีอำพัน สวมชุดแฟนตาซี ด้านหลังของเธอปรากฏปีกสีขาวและดำ แต่ที่แปลกไปกว่านั้นก็คือ เธอสามารถลอยได้! แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องปกติของสเตฟานี่ โดระ เพราะว่าบุคคลที่อยู่ด้านหน้าเธอเป็นคนของเผ่าเอ็กซี้ดลำดับที่ 6 ซึ่งก็คือ        เผ่าปีกสวรรค์ หรือ ฟลูเกล  ผู้ที่เปรียบเหมือนยมทูตนั้นเอง แต่ว่าถึงจะน่าเกรงขามขนาดไหนเธอก็ไม่กลัว เพราะนิสัยของร่างข้างหน้า…

                  “คุณสเตฟานี่ เองสินะคะ แล้วพวกมาสเตอร์ล่ะ ฉันคิดถึงมาสเตอร์มากเลยอยากอยู่กับพวกท่าน อยากได้ความรู้และความรักของพวกท่าน เธอรู้ไหมว่าพวกท่านอยู่ที่ไหน”

            เพราะร่างข้างหน้าหลงพวกชิโระกับโซระจนโงหัวไม่ขึ้นต่างหาก!

 แต่ว่าคงจะเป็นเพราะพวกเขาเล่นเกมความรู้ชนะเธอด้วย แถมยังมีความรู้อีกมากมายเก็บเอาไว้ถึงทำให้ร่างตรงหน้าติดมาสเตอร์เป็นพิเศษ สเต็ฟคิด

              “ตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องครัวคะ แล้วก็บอกมาว่าไม่ให้เข้าไปยุ่งตอนทำงานอยู่โดยเฉพาะจิบริลและฉัน”

               “งั้นหรือค่ะ น่าเสียดาย ว่าแต่คุณคงไม่มีอะไรทำสินะคะ เลยมาหาฉัน”

เด็กสาวนาม จิบริล เอ่ยถามแล้วก็ต้องหัวเราะน้อยๆ เพราะคำถามที่ถามออกไปนั้นไปจี้ใจดำร่างตรงหน้าอย่างจัง แต่ก็เอาเถอะเพราะทั้งสองคนนั้นสั่งฉันมาแล้วว่าจนกว่าพระอาทิตย์จะตกห้ามให้สเตฟานี่ ดอลล่าเข้าไปในห้องเด็ดขาด จิบริลทบทวนคำสั่งของชิโระกับโซระ

                           “แต่ก็พอดีเลยคะ ฉันว่ากำลังจะพาคุณไปเที่ยวอยู่พอดีเลย”

                           “แล้วพวกโซระล่ะ ไม่พาพวกเขาไปด้วยหรือ”

                           “ไม่เป็นไรคะ เพราะการเที่ยวในครั้งนี้ฉันได้ถามมาสเตอร์แล้วคะ พวกเขาบอกไม่ไปค่ะ”

   หลังจากนั้นจิบริลก็พาสเตฟออกมาจากปราสาท แล้วออกเดินทางจากเอลเคียเมืองของเผ่ามนุษย์ไปที่เอเวนการ์ด เมืองของเผ่าเอลฟ์ พวกที่สามารถใช้เวทมนต์ได้ พวกเธอมีเพื่อนที่ไม่ใช่เพื่อน อยู่ที่นั้น

                 “ยินดีต้อนรับค่ะ คุณจิบริล คุณสเตฟานี่ โดระ เดินทางมาคงเหนื่อยมากสินะค่ะ”

หญิงสาวผมสีทองมีเอกลักษณ์คือหูทั้งสองข้างแหลมกว่าคนธรรมดา กล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม เธอมีชื่อว่า ฟีล นิลวาเลน เป็นคนของเผ่าเอลฟ์ ที่สามารถใช้เวทมนต์ได้และมีอายุยืนยาวกว่ามนุษย์ ด้านข้างเธอก็คือเด็กสาวผมสีม่วงเข้ม ดวงตาเย็นชาดุจน้ำแข็งถุกซ้อนไว้ในผ้าคลุมหน้าแผ่นบาง เธอไม่ได้มีหูแหลมเหมือนเอลฟ์แต่กลับเป็นแบบมนุษย์แทน เธอคือมนุษย์ผู้ที่เป็นเพื่อนกับเอลฟ์ เธอมีชื่อว่า คลามี่ เซล จากเผ่ามนุษย์นั้นเอง

                   “สวัสดีค่ะ คุณฟีล คุณคลามี่ ยินดีที่ได้พบเช่นกันค่ะเราไปสถานที่ต่อไปเลยดีไหม”

                   “เหอะ เจ้าพวกนั้น จะทำอะไรอีกแล้วสินะ”

                   “ห๊ะ! จะไปกันอีกแล้วหรือ นี่พวกเราพึ่งมาถึงเองนะค่ะ”

 สเตฟานี่ โดระ ร้องอุทานออกมา เธอคงไม่รู้อะไรเลยสินะ คลามี่คิด สมแล้วที่เป็นหลานของราชาผู้โง่เขลา แต่ดูเหมือนว่าคนหลานจะโง่กว่านะที่ไม่รู้สึกถึงอะไรเลย เฮ้อ เธอล่ะเหนื่อยใจจริงๆ

หลังจากนั้นมนุษย์สองคน ฟลูเกลและเอลฟ์อีกอย่างละตน

                    “เราจะไปที่ไหนกันค่ะ”

                    “อืม นั้นสินะ งั้นเราก็ไปหาพวกเวอร์บีสกันเถอะ”

 “หา ว่าไงนะคะ!!!” สเต็ฟร้องอุทานเสียงดัง แต่จะไม่ให้เธอตกใจได้อย่างไรเพราะจิบริลนั้นจะไปหาพวกที่เคยคิดจะแย่งเอลเคียมา ถึงแม้ว่าจะสามารถกู้คืนมาได้ด้วยพลังของพวกชิโระกับโซระแต่เธอก็ยังแค้นไม่หายอยู่ดี จิบริลที่รู้เรื่องนี้อยู่แล้วทำไมจะต้องไปหาด้วยล่ะ ไม่นานนักพวกเธอก็เดินทางมาถึงสถานทูตเอเวนการ์ดที่เป็นของพวกเวอร์บีส หรือเผ่าพันธุ์หูสัตว์ และเป็นเอ็กซี้ดลำดับที่สิบสี่

                       “คุณคลามี่กับฟีล พึ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกสินะคะ”

                       “ชะ-“

 คลามี่ยังไม่ทันได้พูดก็มีร่างที่คุ้นเคยร่างหนึ่งเดินมาทางพวกเขา เธอมีผมสีม่วงลูกพลัมมีหูสัตว์สอง  ข้างและหางปุกปุยสีม่วงพลัมเช่นเดียวกับสีผมที่เป็นเอกลักษณ์ของเวอร์บีส    ชุดที่เธอใส่เป็น       ชุดกิมโมโน ธอกล่าวทักทายพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

                         แต่....

                         “สวัสดีคะ คุณเอลเคีย เอลฟ์ แล้วก็คุณฟลูเกลด้วย”

                          สเตฟานี่ โดระ คิดว่านั้นเป็นรอยยิ้มที่เสแสร้งซะมากกว่า!

 ทุกคนกล่าวทักทายเธอคนนั้น เธอมีชื่อว่า ฮัตสึเสะ อิซึนะ สาวน้อยหูสัตว์ที่ชิโระและโซระโปรดปรานจนแทบจะกลืนกิน(?)นั้นเอง อิซึนะก้าวมาข้างหน้าเอียงคอเล็กน้อยหางของเธอแกว่งไปมา

“วันนี้เราจะไปที่เอลเคียกับพวกคุณด้วยเพื่อร่วมงาน—“ อิซึนะพูดยังไม่จบประโยคมือของจิบริลก็เอื้อมมาปิดปากไว้ก่อน และสเต็ฟที่ไม่รู้ว่ามีงานอะไรจึงถามขึ้น

                             “ที่เอลเคียจะมีงานอะไรงั้นหรือคะ ทำไมฉันถึงไม่รู้เรื่องนี้”

                              
                              “อะ เอ่อ คือว่า”

                             
                              “วันนี้ช่วงเย็นจะมีงานสังสรรค์”

 จิบริลกระวนกระวายเพราะไม่รู้ว่าจะตอบอะไร คลามี่ก็เลยเอ่ยเสริมขึ้นมาช่วยได้ทันอย่างหวุดหวิด เป็นเพราะอิซึนะซังเผลอเปิดปากพูดออกมา จิบริลหันไปมองอิซึนะ ตอนนี้เธอกำลังก้มหน้าสำนึกผิดอยู่ข้างๆฟีล ดูน่ารักน่าชัง ถ้าพวกมาสเตอร์มาเห็นภาพนี้คงจะใช้สิ่งที่เรียกว่าโทรศัพท์บันทึกภาพไว้สินะ จิบริลคิด นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาที่พระอาทิตย์จะตกแล้ว ควรเดินทางกลับเอลเคียตอนนี้เลยละกัน

                                   “นี่ก็จะค่ำแล้ว เราขอเชิญพวกคุณเดินทางไปยังเอลเคียเลยค่ะ”

ไม่นานนักพวกเธอก็เดินทางมาถึงเอลเคีย จิบริลสั่งให้สเต็ฟไปรอที่ห้องของตัวเอง ก่อนที่จะพาพวกคลามี่ไปที่ห้องพัก ใกล้จะหมดวันแล้วสินะ สเตฟานี่ โดระคิด ไม่มีใครจำวันเกิดของเธอได้เลยซักคน หลังจากที่ท่านปู่จากไปก็ไม่มีใครจัดเลี้ยงฉลองในวันเกิดของเธออีกเลย ก็นะปีนี้คงต้องฉลองคนเดียว

            อีกแล้ว....

 ไม่นานนัก สเตฟานี่ โดระ ก็เผลอหลับไป แต่ถ้าเธอสังเกตตรงบานประตูซักหน่อย เธอจะได้เห็นดวงตาหลายคู่จ้องมองมาทางเธอพร้อมกับเสียงกระซิบกระซาบของเจ้าของดวงตาเหล่านั้น

                                      “พี่ เธอหลับไปแล้ว”

                                      “ปล่อยให้เธอหลับไปซักพักละกัน”

                                      “ก็มาสเตอร์อยากทำสิ่งนั้น ช้าเองแหละค่ะ”

 เสียงกระซิบค่อยๆเบาลงและหายไปเมื่อ สเตฟานี่ โดระ ละเมอออกมา “ท่านปู่” ภานในความฝันเธอเห็นท่านปู่กำลังตัดเค้กวันเกิดให้เธอที่ยังป็นเด็กน้อย คนรับใช้ที่ยืนอยู่รอบๆยิ้มอย่างมีความสุข

สเตฟานี่ตัวน้อยกระโดดโลดเต้นไปมา เมื่อท่านปู่หัดเค้กเสร็จก็เอามาให้เธอเป็นคนแรก เขาลูบหัวของเธอแล้วเอ่ยขึ้น “สเตฟานี่ ของปู่ เมื่อเจ้าเติบโตขึ้น ข้านั้นก็อาจจะเสียชีวิตไปแล้วก็อาจจะไม่มีผู้ใดมาฉลองวันเกิดร่วมกับเจ้าอีก แต่ข้านั้นก็เชื่อว่าซักวันจะมีคนที่มาฉลองวันเกิดกับเจ้าแทนที่ปู่ได้ ฉะนั้นแล้วจนกว่าจะได้พบคนผู้นั้นจงอย่าท้อแท้ เจ้าอาจจะหลั่งน้ำตาเพราะความเดียวดาย แต่เชื่อข้าสิ เมื่อวันนั้นมาถึงคนที่จะมีความสุขที่สุดก็คือเจ้า หลานรักของปู่”

   “สเต็ฟ ตื่นสิ สเต็ฟ” สเตฟานี่ โดระ ลืมตาขึ้น เธอพบกับดวงตาหลากหลายคู่จ้องมองมาที่เธอด้วยสี หน้าหลายแบบ 

                          “อะ พวกคุณทำไมถึงมาอยู่ที่ห้องของฉันคะ”

                          “สเต็ฟมาเร็วเข้า ใกล้จะถึงเวลาแล้ว”

 “เวลาอะไรคะ เหวอ!” สเตฟานี่ที่ไปเข้าใจเรื่องที่พวกโซระพูดถึงเอ่ยถามแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ แต่กลับถูกดึงให้ไปที่ห้องโถงของปราสาท ทั้งห้องมืดสนิทดูวังเวงชอบกล คงจะไม่มีตัวอะไรโผล่ออกมาหรอกนะคะ เธอคิด แต่ทันใดนั้น!

                   พรึบ!!

                          “สุขสันต์วันเกิดนะ สเตฟานี่ โดระ!!”

                          “สุขสันต์วันเกิด!”

 ไฟที่ดับอยู่ก็เปิดขึ้นพร้อมด้วยประชาชนหลายคนยืนอยู่ในห้องตะโกนสุขสันต์วันเกิดให้กับสเตฟานี่ เธอตกใจมาก แต่เพียงไม่นานความตกใจก็เปลี่ยนไปเป็นความปลื้มปิติ

“นี่ มันอะไรกันคะ ฮึก ทุกคนทำสิ่งนี้เพื่อฉันงั้นหรอ ฮึก” สเตฟานี่มองรอบกาย หยาดน้ำตาหลายสายไหลรินอาบแก้ม เธอเห็นประชาชนเอลเคีย ฟีล คลามี่ และอิซึนะ ยืนอยู่ด้านหน้าของเธอทุกคนต่างหยิบของขวัญส่งให้เธอ เธอก็รับมาด้วยความยินดี แต่…

 “แล้ว พวกคุณโซระล่ะคะ” เธอเอ่ยถามจิบริล เธอชี้ไปที่มุมหนึ่งของห้อง ทั้งสองเดินไปดูก็พบพวกชิโระกับโซระกอดเข่าตัวสั่นอยู่มุมห้อง

                           “ขอบคุณมากคะ”

 พวกเขาเงยหน้าขึ้นเมื่อสเตฟานี่ โดระ เอ่ยออกมา “ฉัน ขอขอบคุณทั้งสองที่จัดงานวันเกิดครั้งนี้ให้กับฉัน จิบริลเล่าทุกอย่างให้ฉันฟังหมดแล้วคะ” ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ส่งกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้กับเธอ “จากราชาคนก่อนน่ะ” โซระเอ่ยออกมา ไม่รอช้า สเตฟานี่ ก็รีบเปิดอ่านทันที

            ถึง ราชาองค์ใหม่

นี้เป็นจดหมายจากข้า ราชาที่ได้รับฉายาว่าราชาผู้โง่เขลา แต่ถึงกระนั้นข้าก็มีหลานสาวตัวน้อยที่ซุกซนอยู่ ทุกปีข้าจะจัดงานวันเกิดให้เธอ เด็กคนนั้นก็จะชอบกระโดดไปมาดูน่ารักน่าเอ็นดู แต่ถ้าเจ้าได้อ่านจดหมายฉบับนี้ก็แสดงว่าข้านั้นได้จากโลกนี้ไปนานแล้ว และจะไม่มีผู้ใดจะมาฉลองวันเกิดให้หลานสาวตัวน้อยของข้าอีก เธอคงจะทุกข์ทรมานกับความเหงา และคงต้องร่ำไห้อยู่ทุกครั้งที่วันเกิดของเธอมาถึงเป็นแน่ ฉะนั้นข้า ราชาผู้โง่เขลา คนนี้ จะขอร้องให้ราชาองค์ใหม่ช่วยจัดงานวันเกิดให้กับสเตฟานี่ตัวน้อยของข้าด้วย แค่ครั้งเดียวก็ยังดี แค่ให้เด็กน้อยคนนั้นมีความสุขปู่ คนนี้ย่อมยอมทำทุกอย่างอยู่แล้ว และหลังจากที่ท่านจัดงานเสร็จสิ้นช่วยเอาจดหมายฉบับนี้ให้หลานสาวของข้าอ่านด้วย ช่วยบอกเธอด้วยว่าปู่คนนี้ถึงแม้จะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้ ไม่ได้อยู่เคียงข้างหลานเหมือนที่ผ่านมา ไม่สามารถซับหยาดน้ำตาของหลานได้อีก แต่ถึงกระนั้นปู่ก็ยังจะเป็นปู่

ของหลาน และจะคอยเฝ้ามองหลานตลอดไป

             จาก ราชาผู้โง่เขลา

เมื่อสเตฟานี่ อ่านจดหมายจบ น้ำตาของเธอก็ไหลรินอีกครั้ง “ท่านปู่ ขอบคุณมากคะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ท่านทำเพื่อหนูมามากเหลือเกิน ขอบคุณมากจริงๆ” เธอเอ่ยคำขอบคุณมากมาย โซระ ชิโระและจิบริล ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้เพราะเรื่องนี้แม้แต่พระเจ้าก็ไม่สามารถเข้ามายุ่งเกี่ยวได้ เรื่อง  ความผูกพันธ์ของคนในครอบครัว พวกเขาไม่สามารถเข้าไม่ยุ่งได้จริงๆ         สเตฟานี่ โดระ ร่ำไห้อยู่แบบนั้น เฝ้าคิดถึงบุคคลอันเป็นที่รักที่ได้จากไปแล้ว ในค่ำคืนที่สว่างไสว เด็กสาวเฝ้าคิดถึง  อีกสามคนได้แต่มองดู ที่เหลือไม่ได้รับรู้เหตุการณ์

                “เราจะเรียกค่ำคืนนี้ว่าอะไรดีน้า” เสียงหนึ่งดังออกมาจากความมืดยามราตรี เขาผู้คอยเฝ้ามองเหตุการณ์ต่างๆอยู่ตลอดเวลา ร่างนั้นเดินออกมาจากความมืด “ในฐานะที่ผมเป็น’พระเจ้า’ของโลกใบนี้” เด็กชายที่เรียกตนเองว่าพระเจ้ายิ้ม ไม่นานเขาจึงเอ่ยออกมาว่า…

                       “ขอตั้งชื่อค่ำคืนนี้ว่า ค่ำคืนแห่งความสุขที่หวนคืน”